Een jaar leven

“I have the impression that many of us are afraid of silence.

We’re always taking in something - text, music, radio, television or thought - to occupy the space.

If quiet and space are so important for our happiness, why don’t we make more room for them in our lives?”

~ Thich Nhat Hanh

Toen ik in het najaar van 2019 vertelde dat ik het volgende jaar zou leven alsof het mijn laatste jaar zou zijn, werd dat niet altijd overal even enthousiast ontvangen. Ik begreep dat wel.

Ik had het zelf altijd een onzinnige vraag gevonden ‘wat zou je doen als je wist dat dit je laatste jaar zou zijn’.

Maar dit keer voelde het anders. Niet dat ik helderziend was geworden, maar er ging in 2020 iets gebeuren voelde ik.

Ik besloot te stoppen met mijn yogastudio en er een jaar op uit te trekken.

Met het boek ‘Een jaar te leven … alsof het je laatste is’ van Stephen Levine als leidraad wilde ik mijn leven bewuster leven en begrijpen wat mijn drijfveer is.

Maar 2020 werd onverwacht anders* en het klopte niet meer om met die gedachte te spelen.

Nu, vier jaar later, klopt het wel. Sinds ik mijn reizen en uitstapjes als pelgrimages ben gaan ervaren, past het om het boek van Levine er weer bij te pakken, telkens een hoofdstuk te doorvoelen en de mindset te ontwikkelen om nog bewuster in dit leven te ‘zijn’.

Vandaag meld ik mij bij het Karmelklooster in Boxmeer waar ik drie dagen mijn intrek zal nemen.

Het stond al jaren op mijn wensenlijstje om in een klooster te verblijven, maar het kwam er maar niet van.

De beslissing om het nu echt eens te ondernemen ontstond toen ik las over krachtige vrouwen die een verschil hebben gemaakt in het spirituele landschap. Teresa van Avila was zo’n vrouw en het is door haar dat ik besloot voor de Karmelietenorde die stilte en de inwaartse beweging belangrijk vindt. Niet dat ik op zoek hoef naar rust en stilte, de voorwaarden daarvoor heb ik inmiddels immers gecreëerd in mijn leven.

Toch is er ergens een klein ondertoontje dat zich afvraagt of het kloosterleven iets voor mij zou zijn. Niet voor altijd, maar voor bepaalde tijd.

In een klooster, ook de Boeddhistische, kun je net als in de Indiase ashrams, naast de dagelijkse werkzaamheden je aandacht richten op spirituele verdieping terwijl er een hoop gedoe wegvalt dat ons in de materieel georiënteerde wereld zo afleidt.

Veel mensen voelen die behoefte. Het enorme aanbod aan retreats, truffel- en cacao-ceremonieën, drumcirkels, gatherings en healings en wat niet meer, bewijst dat een grote groep mensen ernaar verlangt om geraakt te worden en om te ervaren dat wij onderdeel uitmaken van een veel groter geheel met diepe zingeving.

Maar hoe kun je de ervaring die je op die momenten beleefd blijvend maken. En dan bedoel ik niet de extase zelf, want die is per definitie voorbijgaand, maar die intense ervaring van verbondenheid, dienstbaarheid, overvloed in eenvoud, dankbaarheid, liefde, vrede en betekenis. Kwaliteiten waarvoor we op die momenten waarin we (tijdelijk) afstand nemen van het ‘normale’ leven, ontvankelijker lijken en die ons ondersteunen in onze gezamenlijkheid.

Zouden de bewoners hier en eventuele andere gasten dat gevoel herkennen?

*1. 2020 werd anders door de covidpandemie

*2. Toen ik meer informatie zocht over dit klooster vond ik het tv-programma Kloostergasten waarin Viggo Waas hier enkele dagen verblijft.

*** Hanneke blogt

Ik schrijf stukjes over spiritualiteit. Ik dobber een paar dagen op een bepaald woord of onderwerp, lees wat de oude geschriften en gerespecteerde leraren erover zeggen, luister naar interviews en Dharma talks en oefen mij er vervolgens in om de juiste woorden te vinden die ik graag met je deel.