60 is het nieuwe 40, no it’s not.
Toen ik 45 werd en dat hardop zei werd er om mij heen gessssht, want dat moest ik niet openlijk willen verkondigen.
Ik deed dat uiteraard toch, maar ik begreep dat ik in een andere (leef)tijdzone was beland.
Hoewel we niemand een vroege dood gunnen hebben we toch ergens afgesproken dat we na een zekere leeftijd onzichtbaar moeten worden en dan met name de vrouwen.
Ik begrijp ook wel dat een twintiger denkt dat alles boven de 30 suf en belegen is.
Een burn-out, scheiding en 2e hypotheek verder hebben we vervolgens het idee dat iedereen van 55+ bingo speelt, slecht ter been en digibeet is.
Ouder worden lijkt iets waar je je niet op hoeft te verheugen en wat je zoveel mogelijk moet uitstellen.
De achterliggende gedachte is uiteraard het einde. Onze grootste angst is de dood. Pantanjali noemde het eeuwen geleden al één van de grootste obstakels in ons leven. We hebben het uit ons leven gebannen, we willen er niet over praten en doen net of het niet bestaat.
Jonger is beter en het advies is om nooit volwassen te worden.
Zeker, veel 50-plussers zien er jonger uit dan leeftijdsgenoten van voorgaande generaties, maar is dat het doel?
Waarom zou ik eeuwig jong willen blijven?
Op social media worden foto’s en illustraties gedeeld van oudere vrouwen (grijs permanentje, overtollige rondingen en Dame Edna brillen) die helemaal uit hun dak gaan van plezier. Ze rijden motor, lachen tranen met tuiten in een kermisattractie en kleden zich als Woodstock hippies.
De boodschap erbij is dat het nooit te laat is om te doen wat je altijd al had gewild.
Maar wie zegt dat maf doen mijn diepste wens is? Waarom zou ik weer willen doen alsof ik jong ben?
Begin 40 was mijn topleeftijd. Ik reisde de wereld over, mijn ontwerpstudio draaide goed, ik bruiste van vitaliteit, was gezond ambitieus en vlamde gepassioneerd.
2004, nog met digitale camera
2024, met smartphone
Inmiddels zijn we 20 jaar verder en er is weer veel gebeurd in die twee decennia.
Ik heb opnieuw veel ondernomen, meegemaakt en geleerd, en dan met name van het leven.
We noemen het ‘leeftijd’, de tijd waarin je leeft en die je geleefd hebt. De tijd van leven die ons rijpt (als het goed is).
Zeker, er zijn jonge mensen die een oude ziel lijken te hebben, maar vaak betreft het eenzijdige wijsheid zonder rondom gemarineerd te zijn.
Net zoals er tussen je 20e en 40e veel gebeurt, kan er tussen je 40e en je 60e net zoveel ontwikkelen, transformeren en gebeuren.
Dus zou ik weer 40 willen zijn? Misschien, maar dan wel met de kennis, wijsheid en rijping die mij inmiddels gegund is.
Tegelijkertijd weet ik dat ik nog zoveel mag en zal leren