Sinds enkele maanden heb ik de rol van vrijwilligers-coördinator op me genomen.
Het lijkt me een mooie manier om mijn vrijwillige steentje bij te dragen
en bovendien kan het een goede ingang zijn om de mensen hier op het park te leren kennen.
Niet dat ik uit ben op een enorme uitbreiding van mijn relatiebestand, maar een zekere mate van noaberschop (de buren bijstaan)
kan in onze situatie prettig zijn.
'Wij' zijn nogal eigengereide individualistische types die zijn neergestreken in de rust en simpelheid van een boshuisje. Samen hebben we de zorg voor dit bosrijke park en om de kosten zo laag mogelijk te houden moeten we dus eigenhandig snoeien, planten, nummerbordjes bij de huisjes zetten, gaten in paden dichten, meterstanden opnemen, waterleidingen repareren en nog zoveel meer.
Vooralsnog is het geen overspannen functie, maar er was de dringende vacature en ik begrijp inmiddels wel waarom.
Want tja, ergens ooit bij de koop van onze huisjes inclusief grond zijn we akkoord gegaan met onze vrijwillige bijdrage,
maar zonder verplichting verzandt vrijwillig vaak in vrijblijvend zodat steeds hetzelfde groepje -overwegend mannen-
op de maandelijkse vrijwilligersochtend komt opdraven.
Voor mijn eerste keer als vrijwilligers-coördinator wil ik op tijd zijn en dus ben ik als eerste aanwezig in het
– overigens oersaaie jaren '90 debiteuren-crediteuren – kantoortje als er twee dames binnenstappen met de proviand voor de koffieronde.
Duidelijk vol voorbedachte rade en met snoeiharde Groningse intonatie wordt mij direct te verstaan gegeven dat ik wellicht eerst door het bestuur geïntroduceerd had kunnen worden en dat ik beter een aantal keren mee had kunnen lopen voordat ik inderdaad deze functie zou beginnen …
De toon was gezet, vonden de dames.
Toen ik midden jaren '80 (ja vorige eeuw) in Amsterdam kwam wonen moest ik wennen aan de brutale directheid aldaar, poeh poeh,
moest dat nou zo? Maar het wende en al snel kon ik de toonzetting interpreteren, al verdwenen de echte Amsterdammers geleidelijk aan
uit Mokum en is mijn geliefde stad inmiddels getransformeerd tot een keurig aangeharkte Gooise achtertuin.
Dat moeten we hier in het noorden ten alle tijden zien te voorkomen, dus opnieuw probeer ik door de brutale directheid heen
de dieperliggende intentie te horen.
Dus ik blijf rustig. Hier in dit bos met mijn zware bergschoenen aan voel ik me voldoende gegrond om niet zomaar omver geblazen te worden,
dus ik antwoord dat het bestuur mij in de laatste nieuwsbrief wel degelijk heeft voorgesteld en dat het wellicht aardiger was geweest als
beide dames mij vriendelijk welkom hadden geheten. Heldhaftig, vastberaden en barmhartig xxx aanschouw ik hoe het zaaltje vol begint te lopen met een ongekend aantal vrijwilligers dit keer en vervaagt de vijandigheid al snel als de heren een volledig ander onderwerp aantikken.
Na flink buiten buffelen is het lunchtijd in het kantoortje. Mijn vrouwelijke vrijwilliger-kameraad en ik stommelen naar binnen.
Zij en ik zijn hier tegelijkertijd komen wonen en sindsdien staan we iedere vrijwilligersochtend ons mannetje tussen de heren.
De twee eerder genoemde dames die voor de koffie en de lunch zorgen willen echter hun grief die ze een paar uur eerder al uitten
graag extra kracht bijzetten, dus opnieuw krijg ik een venijnig ongenoegen over me heen gegoten.
Terwijl ik nog sta schakelt het razendsnel in mijn hoofd. Iets in mij zegt 'wat zou je voorheen niet gedaan hebben?
''Omdraaien en weglopen' reageert het, waarop weer een andere mening zegt 'dat is laf!'.
'Omdraaien en weglopen' zeggen mijn zeker-weten stevige bergschoenen, dus met de woorden 'hier heb ik geen zin in' draai ik me om en loop naar buiten alwaar ik de heren hartelijk dank voor hun inzet van die ochtend, maar dat ik nu naar huis ga omdat ik geen zin heb in dit wijvengezeik.
Terwijl de heren mij perflex aankijken komen alledrie de dames naar buiten en smeken mij om toch weer binnen te komen.
De lunch verloopt gemoedelijk en sindsdien is ons wederzijds respect voelbaar.
Ach ja, ons haantjesgedrag
KARMA YOGA
In de Bhagavad Gita, een van de meest beroemde klassieke Indiase geschriften, zegt Kirshna tegen Arjuna dat hij vooral Karma Yoga moet beoefenen. Dat is verwarrend voor Arjuna want Jnana Yoga, meditatieve bewustwording en zelfrealisatie, wordt als een meer directe weg gezien, dus waarom raadt Krishna hem dan Karma Yoga aan?
De veronderstelling is dat Krishna goed inschatte dat Arjuna een doener is, dus dat het pad van actie, van doen, hem beter zal helpen om inzichten te verkrijgen dan urenlang stilzitten.
Wij zijn Arjuna en wij zijn doeners. Zelfs bij yogabeoefening denken de meeste mensen, veel yogadocenten incluis, aan asana-beoefening. Best begrijpelijk want wij kunnen helemaal niet lang stilzitten, ja misschien tien dagen tijdens een retreat, maar daarna ga we weer door met ons doenerige bestaan.
Karma Yoga kan ons dus helpen op ons pad van inzicht en bewustwording.
Karma Yoga is doen zonder dat de uitkomst het doel is. Het wordt vaak uitgelegd als werken zonder ervoor betaald te krijgen, maar het gaat verder dan dat en bovendien leven we nou eenmaal in een wereld waarin geld ons ruilmiddel is, dus iedereen heeft het nodig.
Karma is meer omvattend dan werken of doen, maar wat je ook 'doet', doe het onbaatzuchtig (dus zonder te hechten aan de aandacht, de erkenning en het aantal likes) en doe het in het belang voor het grote geheel.
Dat klinkt makkelijker dan het lijkt, maar gelukkig is er tal van manieren om jezelf hierin te oefenen. Eén van de manieren is vrijwilligerswerk.
ARJUNA
Arjuna is één van de vijf Pandava broers en elk van deze broers wordt geassocieerd met een chakra.
Arjuna is de krijger in ons, Manipura chakra, een compassievolle krijger, want in ontwaakte staat laat dit chakra je stralen met pure empathie.
Net als Arjuna komen we in ons leven één of meerdere keren in situaties waarin we het niet meer zien zitten en het bijltje
(of zoals in Arjuna's geval de boog) erbij neer willen gooien.
Als je goed gegrond staat kun je wel een windstootje verdragen en dat stevig gronden hebben we in de eerste twee chakra's geleerd.
Immers, instabiliteit maakt dat we onze zekerheid zoeken in materiële zaken (Mooladhara chakra) en als we niet goed weten wat belangrijk voor ons is, als we niet goed verankerd zijn in onze waarheid, dan gaan we fladderen (Swadhisthana chakra), om over de destructieve kanten van onze seksuele driften nog maar te zwijgen, zoals we inmiddels door alle MeToo schandalen hebben kunnen zien.
Should I stay or should I go?
Een belangrijk advies in de spirituele beoefening is om keuzes te maken in je gezelschap, om mensen om je heen te kiezen die jouw ambities delen en bij wie je veilig jezelf kunt zijn en uiten.
Reactie schrijven