De Rode Schoentjes

 

Als je liever luistert dan leest, ga dan direct naar onderstaande podcasts die ik van dit blog maakte.

 

Als klein meisje keek ik gebiologeerd naar de dansende rode schoentjes in de Efteling.

Bij De Vliegende Fakir droomde ik van uitvliegen naar een andere wereld,

terwijl de ademende boezem van Doornroosje mij vertelde over de wereld in mijzelf,

maar door de rode schoentjes wist ik dat die andere wereld bestond, geen twijfel mogelijk.

 

Waarschijnlijk ken je, net als ik, de eenvoudige en gecensureerde versie van het sprookje van De Rode Schoentjes.

Gecensureerd, zul je denken? Ja, sprookjes hebben net als mythen, sagen, religieuze- en volksvertellingen dubbele lagen en diepere betekenis. Oudere mensen en met name oude vrouwen gaven die wijsheid en levenservaring door aan volgende generaties in de vorm van dit soort folkloreverhalen.

 

Nu ik zelf die oudere vrouw ben geworden voel ik hoe logisch het is dat je de cirkels om je heen verruimt en deelt in het belang van de wereld om je heen. Dit keer deel ik het sprookje van De Rode Schoentjes in twee verschillende vertellingen.

 

In de Ware Podcast heb ik van dit blog een drieluik van gemaakt. In podcast #13 vertel ik het sprookje zoals geschreven door Hans Christiaan Andersen. In podcast #14 heb ik de versie ingesproken zoals Clarissa Pinkola Estés deze beschreef in haar wereldberoemde boek De Ontembare Vrouw en in podcast #15 deel ik de betekenis van een aantal aspecten die in beide verhalen verwerkt zijn. 

 

Ga je mee, naar ooit heel lang geleden?

 

 

Podcast #13 De eerste vertelling van De Rode Schoentjes

In deze eerste uit het drieluik van podcasts #13, 14 en 15 over het sprookje van De Rode Schoentjes,

vertel ik het verhaal zoals de meesten van ons het kennen.

 

Er was eens een heel arm meisje dat zonder vader en moeder, dakloos rondzwierf op haar veel te kleine houten schoentjes.

Op een dag stopte er een koets met daarin een lieve oude vrouw die haar meenam naar haar huis. Daar kreeg het meisje schone nieuwe kleren, voldoende te eten en een warm thuis. Bovendien leerde het meisje lezen, koken en naaien. Wat viel er meer te wensen.

 

Op een dag mocht het meisje nieuwe schoenen kopen omdat ze immers netjes in de kerk moest verschijnen. Ze kwam thuis met rode schoentjes, maar de oude dame vond dat ze daarmee echt niet naar de kerk kon. Alleen zwarte schoenen kunnen naar de kerk gedragen worden, legde ze uit.

 

Maar het meisje was ijdel en eigenwijs en trok de rode schoentjes toch aan. De kerkgangers vonden het maar niets, roddelden erover en keurden de schoentjes af. Bij de ingang van de kerk stond een soldaat die haar schoentjes wel prees en met zijn zwaard tikte hij ze aan waardoor de schoentjes begonnen te vonkelen. Toen de oude vrouw later hoorde dat het meisje toch haar rode schoentjes had aangetrokken naar de kerk, was de oude dame heel erg boos. Want het meisje was niet alleen ijdel, ze had nu ook nog hun belofte gebroken. Als straf mocht ze niet naar het dorpsfeest.

 

De oude vrouw werd ziek en het meisje moest voor haar zorgen. Maar toen het meisje buiten de geluiden van het feest hoorde, trok ze haar rode schoentjes aan en ging toch naar het feest. En daar danste ze en danste ze en kon ze niet meer stoppen. Ze danste door het hele dorp, door het bos en over de velden. Na heel lang dansen werd ze moe, maar ze kon niet meer stoppen met dansen. Volledig uitgeput dacht ze weer aan de oude vrouw die ze alleen thuis gelaten had. En toen was daar opeens weer die soldaat, die haar nu liet inzien dat ze fout was geweest. Met zijn zwaard tikte hij opnieuw op de schoentjes, zodat deze stopten met dansen en het meisje ze uit kon trekken.

 

De schoentjes dansten alleen verder de heuvel over heel ver weg uit het zicht. Thuisgekomen knapte de oude vrouw snel weer op.

De vrouw en het meisje leefden nog lang en gelukkig en het meisje was van haar ijdelheid genezen.

 

 

Podcast #14 De tweede vertelling van De Rode Schoentjes

In dit tweede deel uit het drieluik van podcasts #13, 14 en 15 over het sprookje van De Rode Schoentjes, de vertelling uit De Ontembare Vrouw:

 

Er was eens een arm meisje zonder ouders dat met enkel oude vodden om haar magere lijfje, dakloos rondzwierf op blote voetjes.

Ze verzamelde lapjes stof en naaide ze aan elkaar als schoentjes. Deze rode schoentjes waren misschien niet perfect, maar ze gaven het meisje een rijk gevoel, al veranderde er niets aan de moeilijke omstandigheden waaronder het meisje leefde.

 

Op een dag stopte er een gouden koets met daarin een oude vrouw, die het meisje vertelde dat ze haar mee naar haar huis zou nemen en haar zou behandelen als haar eigen dochter. Daar werd het meisje heerlijk schoon gewassen, kreeg ze smetteloos wit ondergoed aan, een prachtige rode jurk en glanzende zwarte schoentjes. Toen het meisje vroeg ‘Maar waar zijn mijn eigen kleren en schoentjes?’ antwoordde de vrouw ‘Die heb ik in het haardvuur gegooid want die waren zo smerig en niet om aan te zien, dus ik heb ze volledig verbrand’.

 

Het meisje leerde om netjes stil rechtop te zitten, benen tegen elkaar aan, niet rond te rennen of te huppelen en niet zomaar zelf het woord te nemen. Toch brandde er een geheim vuur in het meisje en het gemis van haar zelfgemaakte schoentjes werd steeds intenser.

 

Toen het meisje oud genoeg was om communie te doen mocht ze nieuwe schoenen laten maken. In de vitrine van de schoenmaker stonden prachtige rode schoentjes die het meisje dolgraag wilde hebben. Ze wist wel dat deze schoentjes eigenlijk niet geschikt zouden zijn voor de kerk, maar ze wilde ze zo graag. De oude vrouw, die kleurenblind was, stemde erin toe en betaalde voor de schoentjes. De schoenmaker pakte ze in en gaf het meisje een knipoog.

 

De volgende dag liep het meisje vol trots op haar rode schoentjes de kerk in, en daar keek iedereen elkaar vol ontzetting aan ‘Wat een schoentjes, zo glanzend als opgewreven appels, als harten en rood geverfde pruimen, het moest niet mogen!’.

Maar het meisje hoorde en zag het niet en ze werd volledig in beslag genomen door haar prachtige rode schoentjes.

Later die dag hoorde de oude vrouw via via van de rode schoentjes. Ze pakte ze af en zette ze in de kast. ‘Je mag ze nooit meer dragen’, zei ze boos tegen het meisje.

 

Maar de volgende zondag, tja het meisje kon er niets aan doen, deed ze toch weer haar rode schoentjes aan naar de kerk.

Dit keer stond er een oude soldaat bij de deuropening van de kerk. Hij keek naar de prachtige schoentjes en vroeg of hij het stof ervan af mocht poetsen. En terwijl hij de schoentjes aanraakte twinkelden ze en zei hij ‘Herinner dit als je gaat dansen’.

In de kerk sprak iedereen er weer schande van, maar het meisje was zo gelukkig met haar rode schoentjes dat de hele dienst opnieuw aan haar voorbij ging.

Toen ze de kerk verliet stond de soldaat er nog steeds en hij zei ‘Ah, wat een mooie dansschoentjes’ en het meisje deed een paar danspasjes, maar de schoentjes stopten niet en dansten maar door. Het meisje danste en danste door het bloembedden, rondom de kerk en de koetsier van de oude vrouw rende achter het meisje aan om haar in de koets te stoppen en haar mee naar huis te nemen. Het was allemaal een toestand en geen gezicht, maar uiteindelijk konden de voetjes van het meisje bedaard worden en stopten haar schoentjes met dansen.

Thuisgekomen was de oude vrouw furieus, pakte de schoentjes af, zette ze hoog in de kast en siste naar het meisje ‘Nooit, draag deze schoenen nooit meer!’.

 

Niet veel later werd de vrouw bedlegerig en het meisje kon het niet laten om steeds meer en vaker even in de kast naar haar mooie schoentjes te kijken. En uiteindelijk kon ze het niet laten om ze toch even aan te trekken, ervan uitgaande dat het geen kwaad zou kunnen, maar zodra haar voeten de schoenen raakten, kon het meisje niet anders dan dansen.

Ze vergat alles en danste en danste totdat de schoenen hun eigen gang gingen. Als het meisje naar rechts wilde gingen haar schoenen naar links en andersom, en als zij rechtdoor wilde draaiden haar schoenen haar om en op een gegeven moment dansten de schoenen het meisje in plaats van dat zij op haar schoenen danste. De schoenen dansten haar de laan uit, over de groene velden en het bos in tussen de bomen door en daar stond opeens, geleund tegen een boom, de oude soldaat weer. ‘Oh wat een prachtige dansschoentjes’ herhaalde hij.

Het meisje probeerde haar schoenen uit te trekken maar dat lukte niet, haar schoenen dansten en dansten door.

Inmiddels was het meisje volledig uitgeput en misselijk van de blaren op haar voeten door het vele het dansen. Maar de schoenen dansten haar verder, de nacht door en de volgende dag, door de regen en de sneeuw, onder de hete zon, waardoor het heerlijke mooie dansen was veranderd in lelijk rusteloos voorttrekken.

Ze danste het kerkhof op, maar daar werd ze niet toegelaten en een vloek zei haar dat ze door zou dansen tot er op het laatst weinig van haar over zou zijn. Ze danste en danste tot ze uiteindelijk bij haar huis kwam waar ze rouwende mensen zag omdat de oude vrouw inmiddels was overleden, en toch dansten de schoenen verder met haar, door en door, tot ze bij de beul kwam. Het meisje smeekte de beul om haar schoenen eraf te snijden, maar dat lukte niet, dus het meisje smeekte ‘alsjeblieft alsjeblieft hak mijn voeten eraf’ ... en zo geschiedde.

 

De schoentjes dansten door, over de heuvel en uit het zicht.

Het meisje was nu kreupel en er restte haar niet veel meer dan de rest van haar leven als dienstmeid voor anderen verder te gaan.

Ze wenste nooit meer rode schoentjes en zou niet meer dansen.

 

 

Podcast #15 De symboliek van het sprookje van De Rode Schoentjes

In dit derde deel uit het drieluik van podcasts #13, 14 en 15 over het sprookje van De Rode Schoentjes, ga ik in op de betekenis van enkele aspecten van dit sprookje en hoe deze nog altijd relevant zijn.

 

Het sprookje van De Rode Schoentjes zoals verteld in podcast #13 kent vele varianten, zo gaat dat met verhalen die (aanvankelijk) mondeling overgedragen worden. De ene verteller houdt zich strikt aan dat wat hij gehoord heeft (of althans denkt gehoord te hebben) en de ander voegt er elementen aan toe die volgens haar het verhaal meer recht doen. Ik heb deze versie gekozen en het behoorlijk ingekort. Het gaat mij er nu immers niet om om een mooi kleurrijk verhaal te vertellen, maar om de diepere betekenis te ontrafelen.

 

De moraal van de eerste vertelling is dat ijdelheid, hebzucht en ondankbaarheid bestraft worden. Veel vertellingen (of het nou mythen, sprookjes, religieuze- of volksverhalen zijn) benadrukken dat met name meisjes en vrouwen beteugeld moeten worden omdat anders onze schoentjes ons onbegrensd de wijde wereld over dansen.

Onze patriarchale samenleving zoals die zo’n 2500 jaar geleden ontstaan is (met masculiene waarden als macht en overheersing door een kleine groep), wil ons graag laten geloven dat meisjes en vrouwen mannen nodig hebben om op het rechte pad te blijven. Het zijn dus in het sprookje de soldaat en in de tweede versie de beul die het meisje bevrijden.

Waarbij ik direct wil toevoegen dat niet ‘alle’ mannen vrouwen willen onderdrukken. Integendeel, het merendeel van de mannen is zelf niet eens gebaat bij een patriarchale samenleving.

Vaak wordt er gezegd ‘Alsof het beter wordt als vrouwen de baas zijn’, maar een matriarchaat kenmerkt zich niet door macht, overheersing en wapengekletter.

In een van de meditaties die ik deel in de online cursus Wandelen, Art Journaling en Meditatie zeg ik: ‘Uit studies is gebleken dat duizenden jaren geleden, de gemeenschappelijke factor de motor was onder de samenleving. Die samenleving was gericht op leven, op samen leven, op het leven doorgeven en leren van het leven voor ons en het leven met ons.

We leerden van het wisselen van de seizoenen, van de trek van dieren, de stand van de maan en sterren en we leerden van de gewassen’.

 

De sprookjesvorm was in de 19e eeuw populair. De gebroeders Grimm zouden uiteindelijk wereldberoemd worden met het aanpassen en herschrijven van veel oude volksverhalen. Van Hans Christiaan Andersen wordt gezegd dat hij zijn sprookjes zelf bedacht al zijn er aanwijzingen dat hij gevoed is door bestaande volksverhalen. Of hij de diepe betekenis van de elementen die hij erin verwerkte echt begrepen heeft is niet zeker.

 

Zo staat de kleur rood in veel van deze verhalen voor de kleur van bloed. In de oude folklorevertellingen leerden oude vrouwen de jonge meisjes over menstruatie en de inwijding tot het volwassen leven. In vroeger tijden werden meisjes pas rond hun 15e jaar ongesteld en rond hun 20e huwbaar. In de tussentijd leerden ze alle facetten van het leven van een volwassen vrouw, zoals spinnen, weven, fruit en groenten verbouwen, kruiden herkennen en verwerken (ook vaak tot medicijnen), granen oogsten en verwerken, brood bakken, het verzorgen van dieren, de stand van de zon, maan en sterren, rituelen, het wisselen van de seizoenen en de gevolgen voor ons dagelijks leven en nog zoveel meer.

Dus lees je de volgende keer in sprookjes dat een meisje zich prikt waardoor haar vinger bloedt, dan weet je dat er bedoeld wordt dat ze overgaat naar de volgende fase in haar leven. Vaak slaapt ze dan zo’n vijf jaar, woont ze tijdelijk bij een oude vrouw of verblijft ze in een andere wereld, voordat ze volledig herboren, weer terugkeert naar haar eigen dorp, waar ze dan meestal de ware tegen het lijf loopt en nog lang gelukkig leeft.

 

De kleuren rood, wit en zwart komen vaak voor in sprookjes. Het zijn de kleuren van het Moederland, de tijd waarin allerlei goden en godinnen nog op aarde verbleven en de vele aspecten van het leven inclusief de natuur representeerden.

Het zijn ook vaak de kleuren die we tegenwoordig gebruiken in vrouwencirkels en retreats.

 

 

De versie van Clarissa Pinkola Estés zoals beschreven in De Ontembare Vrouw, vertelt niet alleen een andere versie, maar geeft ook een uitvoerige uitleg. Deze versie zou volgens Pinkola Estés de oorspronkelijke vertelling zijn zoals die al eeuwenlang verteld werd, maar die wel gruwelijker is dan kinderoortjes aan zouden kunnen. Pinkola Estés benadert het verhaal zowel vanuit Jungiaans perspectief als vanuit de traditionele verhalentraditie waar ze in opgroeide, en ook vanuit het gezichtspunt van de vrije geëmancipeerde vrouw.

 

Ik nodigde je uit om mee te gaan naar lang geleden, maar goed beschouwd gaat het sprookje over de meesten van ons en dan met name over vrouwen. Namelijk over hoe we ons (vaak onder valse voorwendselen en zelfs onder bedreiging, denk aan gedwongen huwelijken, kindbruidjes, huiselijk geweld, incest en femicide) laten beroven van onze fundamentele vreugde (dat wat ons écht gelukkig maakt) en onze wilde waarde. De vreugde en waarde die onze levens betekenis geven.

 

De wijze vrouw is een wilde vrouw. Wild als in ongetemd en dus authentiek. Niet langer opgesloten in kaders van hoe het hoort. Een wilde vrouw is niet persé iemand met een lange jurk, losse haren, 20 kettingen om haar nek, een drum in haar handen en dansend om een kampvuur. Dat is een romantisch en zeker aantrekkelijk beeld, maar misschien past het niet bij jouw authentieke vreugde en waarde en geeft het jou evenmin de heling waar je zo naar verlangt.

 

Dus laten we verder gaan om meer aanknopingspunten te vinden.

 

In de gouden koets stappen staat volgens Pinkola Estés synoniem aan een gouden kooi binnengaan; het biedt weliswaar een comfortabeler en minder zorgelijke omgeving, maar vormt ook onze gevangenis.

Vastzitten aan hoge hypotheken, veel te grote auto’s, luxe apparaten, verplichtingen ...

En zo blijven we in relaties, banen of huizen. De tol die het meisje in dit verhaal moet betalen voor het in de koets stappen en bij de oude vrouw inwonen is dat ze haar authenticiteit inruilt voor een aangepast leven waarin ze zich netjes moet gedragen, haar vrijheid inlevert en haar verlangens in de hoge kast worden gezet.

Dit is het hongeren van de ziel naar de creatieve geest, die gesymboliseerd wordt door de zelfgemaakte schoentjes. Creatief betekent niet per definitie dat je schildert of ontwerpt, een creatieve geest betekent een vrije geest. De tol die wij betalen voor ons aangepaste gedrag zijn burn-outs, relatieproblemen, slapeloze nachten en ziektes, vaak chronische ziektes.

 

In dat licht raad ik je ook de boeken van Gabor Mate aan: ‘Als het lichaam nee zegt’ en ‘De mythe van normaal’.

 

De wijze wilde vrouw daarentegen volgt niet langer blindelings anderen. Zij zorgt ervoor dat ze zich niet opnieuw tot het volgende stramien laat verleiden. Vaak bevrijden volwassen vrouwen zich uit het één (de rollen van partner, dochter en moeder) en stappen vervolgens in een andere koets waarin we stijliconen volgen en dus opnieuw andermans leven.

De wijze wilde vrouw durft in haar eentje rond te lopen. Wie weet op zelfgemaakte schoentjes die op geen enkele wijze in ‘het plaatje’ passen.

Durf het! Durf af te wijken, neem risico’s en vertrouw. In je eentje rondlopen betekent ruimte en tijd durven maken voor zelfreflectie, stiltewerk en groei.

 

Ik weet het, afwijken van de massa is eng en kan gevolgen hebben, hele grote soms.

Er wordt gezegd dat vrouwen ergens in hun geheugen nog de sporen van de heksenvervolgingen dragen. Het wordt de heksenwond genoemd waardoor we voorzichtig zijn met ons volmondig uitspreken en we ervoor waken om eigenzinnig te zijn. Vreemd genoeg worden de vrouwen die wel hun eigen plan trekken vaak bewonderd door vrouwen. Misschien omdat zij iets doen wat wij zelf ook zouden willen, maar niet durven. Het frappante is anderzijds dat diezelfde vrouwen vaak door mannen als onaantrekkelijk en zelfs als heks bestempeld worden, ja zelfs nu nog, kun je nagaan hoe lang zoiets doorzijpelt.

 

Het verlies van de zelfgemaakte schoentjes staat dus symbool voor het verlies van onze levenskracht. We zijn een veilig, comfortabel maar ook enigszins kleurloos leven gaan leiden. Als we niet langer met beide voeten stevig staan verliezen we onze sterke basis en uitgangspositie. Het lastige is dat we (en in het bijzonder meisjes) al heel jong leren om ons te voegen naar de meningen en overtuigingen van de samenleving, de gemeenschap of de groep waarin we verkeren. In het sprookje wordt deze gesymboliseerd door de kerk. Meisjes leren om zich te gedragen en aan te passen waardoor we heel veel eigenheid verliezen.

Aanpassen wordt als een deugd gezien, vooral voor meisjes en dat geldt anno 2024 nog steeds. Er gaat een filmpje rond op social media waarin te zien is hoe koningin Letizia van Spanje subtiel een handgebaar maakt naar haar dochter om aan te geven dat ze haar benen tegen elkaar moet houden. Het commentaar erbij is dat ze een goede moeder is. Jongens en mannen mogen wijdbeens zitten maar de meeste meisjes leren om de benen bij elkaar te houden zodat wij mannen niet op gedachten brengen ...

 

Uiteraard gaat ons aangepast zijn veel verder dan keurig rechtop zitten. Het gaat niet enkel over iets wat mannen ons aandoen. De tentakels van het patriarchaal denken zijn ook in de hoofden van meisjes en vrouwen beland. De reclame Run like a Girl van Always illustreert hoe ook meisjes beïnvloed raken door de stereotypen en vooroordelen over vrouw-zijn.

Jonge meisjes rennen nog stoer en op hun eigen manier, maar als de tienermeisjes en jongens een rennend meisje nadoen dan bewegen ze zich truttig, onzeker en langzaam en stralen daarmee zwakte uit.

 

 

De Nike reclame Dream Crazier laat zien dat als een vrouw in sport hetzelfde wil als een man, ze afgeschilderd wordt als dramatisch, gek en hysterisch. Er mag dus nog heel veel gebeuren voordat het ‘Dream normal’ is om ongestoord vanaf je geboorte alles uit de kast te halen om dat wat er in jou leeft als klein vlammetje lekker te laten fikken.

(Overigens, Nikè was de godin van de overwinning in de Griekse mythologie. Haar Romeinse equivalent is Victoria). 

 

Soms helpt het om iets vanuit een andere invalshoek te bekijken; wist je dat niet de prostitué maar de vroedvrouw het oudste beroep ter wereld beoefent?

Laat dat even op je inwerken. Voel je de verandering in jezelf bij zo’n helder inzicht?

 

Ik ga verder, want er is meer. Het af en toe toch even naar de schoentjes in de kast kijken symboliseert dat het vuurtje in ons niet volledig gedoofd is. Een woord, een quote, een boek en een film kan net even dat vonkje in ons raken waardoor we weer herinnerd worden aan onze diepere vreugde, verlangens en waarde.

Beter laat dan nooit, want misschien heb jij inmiddels letterlijk of figuurlijk non-stop de wereld over gedanst, ben je beledigd, verminkt, veracht, misbruikt en ben je de aarde en zelfs de sterke basis onder je voeten kwijtgeraakt.

Als je dit sprookje tot het einde toe begrijpt én in al je vezels ervaart, dan staat de deur nu voor je open om in vrijheid verder te dansen op jouw eigen schoentjes.

 

In koude landen zijn schoenen onontbeerlijk, ze geven warmte en bescherming en zijn symbolisch het instrument van overleving. Schoenen in sprookjes symboliseren ook mobiliteit en vrijheid. De ingebonden lotusvoetjes van Chinese vrouwen maakten dat ze nauwelijks vooruit kwamen en sterk afhankelijk werden en dat werd als aantrekkelijk beschouwd. Redelijk vergelijkbaar met onze veel te hoge hakken waardoor veel vrouwen op latere leeftijd een hallux valgus ontwikkelen. Moeders in China bonden zelf de voetjes van hun dochters in zodat ze geschikt zouden zijn voor de huwelijksmarkt. Datzelfde doen oude vrouwen die meisjes besnijden. Ook vrouwen zijn gebrainwasht tot het idee dat meisjes en vrouwen ontdaan moeten worden van hun meest fundamentele rechten zodat de stabiliteit van de gemeenschap gewaarborgd zou blijven.

 

De oude vrouw in het sprookje van De Rode Schoentjes is verre van een wijze vrouw. De oude vrouw in dit verhaal symboliseert de persoon die de mening van het collectief boven de behoeften van de individuele ziel stelt. Gedraag je, pas je aan, veroorzaak geen gedoe, slik je mening in, geen kapsones, wees altijd aardig, geen nee kunnen zeggen, steek je hoofd niet boven het maaiveld uit, neem niet de ruimte van anderen in ...

Het gevolg is dat we de verbinding met de ziel verliezen en verworden tot een zielloos radertje in het grote geheel waar nauwelijks nog iets inspirerends of creatiefs van te verwachten valt. Ergens diep ver weg, verscholen achter sluiers sluimert ons verlangen waar we niet meer mee verbonden zijn en dat zich uit in een vage rusteloosheid: er is iets, maar ik weet niet wat.

 

Zielehonger maakt dat we de leegte gaan vullen, met voedsel, drank, liefdesrelaties, onzinnige aankopen, werk, entertainment, social media en drukte. Want oh jee wat zijn we druk. Druk, druk, druk en daar zijn we nog trots op ook. We dansen en dansen en laten ons meevoeren door de schoentjes die hun eigen gang gaan. Overal denken we de rode schoentjes in te herkennen; in een nieuwe partner, een tiny house, een andere cursus ...

En als je de verbinding met je ziel verloren bent, dan ben je niet meer in staat zelfstandige keuzes te maken waardoor je gaat volgen, de groep achterna. Follow the leader.

 

De rode schoentjes uit de etalage symboliseren de foute keuzes die we maken waardoor onze intuïtie gewond is geraakt. Pinkola Estés noemt voorbeelden als Janis Joplin, Marylin Monroe, Judy Garland, Edith Piaf ... Het boek kent de eerste druk in 1992 maar ik denk dat we Amy Whinehouse aan het rijtje toe kunnen voegen en vast nog vele anderen. Estés schrijft dat al deze vrouwen hunkerden naar voedsel voor de geest, verhalen voor de ziel, rondzwerven in de natuur, zelfverfraaiing afgestemd op eigen behoeften, kennis van God en een eenvoudige en gezonde seksualiteit.

 

Ik denk dat veel vrouwen zich hierin herkennen.

 

Bestaande systemen van macht, geld, corruptie, wijzen naar anderen, geen verantwoordelijkheid nemen en uitbuiting beleven momenteel een ultieme uitbarsting, een soort laatste strohalm waar we ons aan vastklampen. Waar we naartoe gaan weet niemand.

Wat er harder nodig is dan ooit is de feminiene kracht. Alleen wanneer het mannelijke en het vrouwelijke, yin en yang, in balans zijn, vormen we samen de cirkel. De cirkel die staat voor eenheid, balans, harmonie en vrede.

Links:

• De Ware Podcast
• Wijze Vrouwen, een webpagina die ik maak over wijze vrouwen. Nog lang niet volledig, dat moge duidelijk zijn, dus ik blijf aanvullen.
• Online cursus Wandelen, Art-Journaling & Meditatie

Credits images:

• Red Shoes: YouTube  Original Strange Fairy Tales And Other Stories
• Banner out of the book Trolls by Brian & Wendy Froud
• Gouden Koets, website Koninklijk Huis
• Black & White illustration  of Girl with red shoes: Honor Charlotte Appleton