Dit verhaal gaat over jou.
Terwijl ik het Alhambra achter mij laat en de weg naar beneden wandel hoor ik achter mij 'Ola guapa'.
Als ik me omdraai kijk in het verweerde tanige gezicht van een oude vrouw.
Ze is in het zwart gekleed, heeft een hoofddoek op en om haar linker onderarm draagt ze een mandje met bloemetjes.
Met haar andere hand reikt ze mij een bosje rozemarijn aan.
'Non gracias', bedank ik, maar als ik door wil lopen gaat ze pal voor mij staan en kijkt mij met haar donkerbruine ogen doordringend aan.
'Er leeft een verhaal in jou', zegt ze, ‘het leeft in ons allemaal, maar niet iedereen kan het 'lezen' en niet iedereen zal het vertellen. Vertel het!
Deze rozemarijn zal je helpen om je te herinneren wie je echt bent, want als je je realiseert wie je in essentie bent
herinner je je ook wat jouw weg hier op aarde is.
Die volgorde zal je helpen om het dieper te kunnen ervaren dan alleen op de cognitieve frequentie.
Jouw pad is het, zo voegt de vrouw eraan toe, om af te dalen in verstilling en te ervaren wie jij bent, los van alle rollen die je hebt;
de dochter, de zus, de geliefde, je beroepen en opleidingen, de successen en teleurstellingen, het verdriet en de vreugde.
En als dat je lukt, inspireer anderen dan met je verhaal.
Schrijf het, zing het of dans het. Laat het vuurtje in je ontbranden en schijn je licht op eenieder die het wil.
Hang deze kruiden bij je bed om de lucht in jou en om je heen te reinigen en vrij te maken van negatieve energie'.
Ik lach vriendelijk naar de vrouw die dit waarschijnlijk tegen iedereen zegt, al is de opdracht wel inspirerend.
Ik neem het bosje kruiden aan, geef haar wat geld wat ze niet accepteert en vervolg mijn pad naar het centrum van Granada,
waar ik verkoeling vind in de gigantische kathedraal.
Stilletjes schuifel ik langs alle pracht en praal, de veelvoud aan beeltenissen, alle Madonna's, Maagden en Maria's
en uiteraard Christus, hangend aan het kruis terwijl zijn boodschap er toch een van liefde was.
Ik loop naar achteren en nestel me in een hoekje op een kerkbank waar ik alle uitbundigheid en dramatiek binnen laat komen.
Mijn blik wordt naar de beeltenis van Moeder Maria en haar zoon Jezus getrokken.
Een jonge man die, zoals in zoveel goddelijke verhalen, moest incarneren als mens van vlees en bloed
om ons eraan te herinneren wie we in essentie zijn.
En opeens realiseer ik me dat deze avatars, deze incarnaties van god, wel uit een vrouw maar niet uit een menselijke man geboren konden worden. En hoe deze vrouwen vaak het toonbeeld van Madonna's of Godinnen van compassie zijn geworden.
Misschien zat er ook niet veel anders op met kinderen van dat formaat.
Hoe verhoud je je tot een kind dat veel groter is geworden dan jij.
Velen van ons worstelen jarenlang met de leegte die we in onze jeugd ervaren hebben, omdat we ons altijd net even anders voelden,
onvoldoende gezien en begrepen werden en niet de liefde ontvingen waar we zo naar verlangden.
Misschien dat we iets wensten wat onze ouders ons niet konden geven, omdat ze er onvoldoende in onderlegd waren en er niet genoeg van hadden.
Als je groter wordt dan je ouders, niet in lengte maar in ruimte, hoe zouden onze ouders ons dan kunnen vullen?
Misschien heb jij meer mogelijkheden gekregen dan je ouders, omdat je in een andere tijd of in een ander land bent grootgebracht.
Misschien ben jij intelligenter dan je ouders, heb je meer doorzettingsvermogen, opleiding of talenten.
Of misschien klaag en mopper jij minder dan zij en weet jij wel van aanpakken, heb jij meer ambitie of duidelijker voor ogen wat je wilt.
Opeens dwarrelt er een traan over mijn wang die optimistisch fonkelt in de kleuren van het glas-en-lood-raam en terwijl ik die wegveeg
ruik in de rozemarijn die ik nog steeds vasthoud.
'Deze rozemarijn zal je helpen om je te herinneren wie je echt bent', had het kruidenvrouwtje bij het Alhambra gezegd.
Omgeven door alle weelderigheid zie ik hoe Moeder Maria haar ogen sluit en er verschijnt een milde glimlach op haar mond.
Ook ik sluit mijn ogen. Ik ga rechtop zitten, zet beide voetzolen op de vloer en leg één hand op mijn hart en de andere op mijn onderbuik
terwijl ik rustig adem. Moeder Aarde is mijn getuige en ondersteunt mij.
Ik kijk nu in een denkbeeldige spiegel en herinner me dat het mijn levensrecht is om hier te zijn.
Dat wat we in essentie zijn is niet onderhandelbaar, omdat niemand maar dan ook helemaal niemand ons kan vertellen hoe we dit leven moeten leven aangezien niemand daar autoriteit in is.
Zolang we vanuit ons diepe zieleweten leven hoeven we geen concessies te doen aan de waarde die we hoe dan ook zijn en hebben.
Deze seelesucht laat ons begrijpen wie we ten diepste zijn.
Niet de persoonlijkheid die met de jaren ontstaan is maar de pure, authentieke waarheid die we altijd al waren en die er altijd al was.
Juist doordat we die gaandeweg uit het oog zijn verloren en we zijn gaan geloven dat we onze persoonlijkheid zijn, hebben we niet meer helder op ons netvlies waar het ons om gaat, wat de essentie is. En doordat we die zielsconnectie zijn vergeten zijn we gaan fladderen, over onze grenzen heen, de overtuigingen en levens van anderen levend, hebben we anderen over onze grenzen laten gaan waardoor we onszelf tot speelbal maakten van onze zelfgecreëerde wereld die we de waarheid noemen.
Mijn aandacht, en daarmee de energie, wordt naar mijn bekken getrokken dat ik nu voor me zie als een schaal waarmee goudzoekers het water zuiveren. Naarmate het water helderder wordt zie ik dat mijn bekkenschaal ingelegd is met parelmoer en goud.
Er straalt een enorme kracht vanuit waarmee ik oneindige schoonheid kan creëren mits ik de juiste keuzes maak.
Moeder Maria spreekt nu tegen me en zegt ‘laat het zijn’.
Ik mag bij haar op schoot komen zitten en ze fluistert liefdevol in mijn oor, 'laat het zijn'.
Ik voel een warmtestroom door mijn voeten en benen omhooggaan mijn bekken en schaamstreek in.
Het tintelt in mijn heiligbeen en pulseert rondom mijn navel. Dan stopt het onder mijn ribbenkast waar het draait en klopt en aandacht vraagt.
Ik leg mijn handen op mijn bovenbenen met de handpalmen naar boven wijzend. Mijn geliefde mudra waarmee ik overgave ervaar en waarin ik mijzelf toesta om te ontvangen.
Moeder Maria laat mij inzien hoe ik voortdurend streng voor mijzelf geweest ben en dat ik altijd meer van mijzelf gevraagd heb dan van anderen. Blijkbaar te onzeker om voluit te leven en om van gehouden te worden, streefde ik naar perfectie, terwijl ik mijzelf inhield, bang om de ruimte van anderen in te nemen en angst om afgewezen te worden.
Maar dan zie ik opeens de zes vrouwen voor me die mij vroegen om vooral mijn licht te laten stralen en mijn verhaal te delen. Dus ik begon te vertellen, mij niet meer afvragend of het wel goed genoeg zou zijn en de goedkeuring weg zou kunnen dragen.
Waarom had ik over het hoofd gezien dat ik Shakti zelf ben en dat ik ondanks en dankzij alles bovenop de berg mag stralen.
Uit: Als ik de ware tegenkom - Hanneke Norbruis
#chakras #keelchakra